Vancouver Island

Op het moment van schrijven zitten wij met ons biertje op Cortes Island en verblijven wij bij oom Hubert van Lucas. Ons uitzicht: een spiegelgladde baai (ik hoop binnenkort ook wat foto's online te zetten), een dichtbeboste heuvel en uitzicht op de zeilboot waar we morgen een tweedaagse trip mee gaan maken. Het leven is goed hier.

Even terug naar de meeloopdag op dinsdag 27 mei. Ook deze dag was memorabel in het opzicht van patiënten die we nog nooit hadden gezien. Onze avond werd begeleid door de vrouwelijke dierenarts Sarah, ook een hele aardige vrouw die bereid was om ons veel te leren. Het eerste wat we te zien kregen was hoe een hond een bloedtransfusie kreeg. Dit bloed verkrijgen ze via donorhonden die aan de kliniek verbonden zijn. De hond die de transfusie moest krijgen had een flinke onderhuidse bloeding op zijn rechter schouder waardoor hij niet genoeg bloedcellen in zijn circulatie had. Erg interessant om te zien hoe dit toegediend word. Het zakje bevatte pure rode bloedcellen, dus zonder plasma. Vervolgens kwam er een kat binnen met een complete breuk van zijn ellepijp en spaakbeen. Bij de mens is dit de onderarm en bij de kat dus de voorpoot. Het pootje hing er erg slap bij en bungelde alle kanten op. Sommige mensen kunnen zich nog misschien een bepaalde scène uit Harry Potter herinneren waarin Harry een bepaalde spreuk toegediend krijgt waardoor zijn arm enorm flexibel is; zo zag dit er ook uit. De kat was aangevallen door een wasbeer en in dat gevecht was er een ladder op zijn poot gevallen. De eigenaren hadden geen geld voor een operatie, wat de beste optie was geweest, dus werd de poot op hoop van zegen gereponeerd, wat zoveel wil zeggen als proberen de botdelen als een soort puzzel in elkaar te passen. De röntgenfoto liet zien dat dit aardig gelukt was. We waren hier nog amper van bijgekomen of de volgende patiënt kwam alweer binnen: een dobermann pincher met een enorme bolle buik, kwijlen, hijgen en een erg apathische indruk. Voor de dierenarts kon dit maar 1 ding zijn; een maagdilatatie volvulus. Dit betekent dat de maag gaat uitzetten om wat voor reden dan ook. Vervolgens draait de maag om zichzelf heen. Deze maag blijft vervolgens opzwellen door gasproductie en wordt op een gegeven moment zo groot dat het de belangrijke bloedvaten van het lichaam dichtdrukt en hierdoor de bloedstroom belemmert. Dit is vaak het moment waarop ze worden binnengebracht. Een operatie kan in sommige gevallen het leven van deze dieren redden, hoewel de prognose niet optimaal is. De eigenaren hadden voor de operatie gekozen en alles werd klaargezet (kosten 6000 euro). Omdat de operatie zo duur is wordt voor de zekerheid ook nog een röntgenfoto van de borst gemaakt om te kijken of het dier verder gezond is. Dit bleek niet zo te zijn: de hond had ernstige longkanker en hier nog geen klachten van. Omdat het niet met zekerheid te zeggen was of de hond na de operatie lang zou overleven door de kanker, en of de hond de operatie überhaupt wel zou overleven gezien zijn leeftijd, moest Sarah de eigenaren slecht nieuws brengen. Deze kozen uiteindelijk voor euthanasie. Het ene moment wordt je hond gered, het andere moment wordt die geëuthanaseerd. Het drukte ons weer met onze neus op de feiten dat dierenarts zijn geen makkelijk beroep is.

Om klokslag twaalf uur werd Lucas 25 en kreeg iedereen taart. We namen afscheid en vertelden hoeveel we geleerd hadden, wat de kliniekmedewerkers leuk vonden om te horen. Hierna gingen Lucas en ik nog de stad in voor een paar drankjes en kregen we overal uiteraard korting en gratis birthday shotjes!

Na een niet al te lange nacht geslapen te hebben ontbeten we vroeg, pakten onze spullen in en gingen richting vliegveld om de auto op te halen! Nadat Hertz nog wat extra geld uit ons probeerde te slaan en een geïrriteerde balie medewerker verder gingen wij uiteindelijk met onze Mazda 2 richting hostel voor onze spullen! De auto is niet groter dan een koekblik maar alles past er in. Ook kan hij de bergen aardig goed op. In het hostel namen we afscheid van onze Duitse vriend die wij stiekem toch wel een beetje missen. En volgens mij mist hij ons nu ook al: hij kwam ons uitzwaaien toen wij weg reden. Het avontuur kon voor ons gevoel, nu we de auto hadden, echt beginnen! En dat gevoel werd alleen maar groter toen ik de Lion's Gate Bridge op reed na dwars door Stanley Park te zijn gereden. Omdat we ruim de tijd hadden voordat de Ferry richting Vancouver Island vertrok trokken wij nog even Cypress Hill mountain in voor een schitterend uitzicht over Vancouver. Hier hebben wij erg van genoten. Na een koffie bij de Starbucks werd koers gezet richting de Ferry. Dit was in totaal een rit van ongeveer drie kwartier. Bij de Ferry aangekomen zetten wij de auto neer op de boot (na het wachten en gitaarspelen in de rij) en klommen het dek op. De Ferry is erg modern en voorzien van alle gemakken: restaurants, goede zitmogelijkheden, genoeg ruimte en zelfs een game room. Wij hebben tijdens de tocht voornamelijk op het dek gezeten en genoten van het uitzicht over Vancouver, Vancouver Island en de tal van kleine eilandjes gedurende de anderhalf uur. Ook hebben wij nog een groep dolfijnen voorbij zien komen, wat wij uiteraard erg leuk vonden. Aangekomen op het eiland zetten wij koers richting een oom van Lucas genaamd Justus en zijn vrouw Sandy. Op het eiland zag je gelijk weer de diversiteit in landschappen: aan de ene kant de strakblauwe oceaan met kleine eilandjes, aan de andere kant de besneeuwde bergtoppen die op het eiland aanwezig zijn. En dat terwijl je overal om je heen groen groen en nog eens groen ziet (niet van de misselijkheid, Lucas kan best goed rijden). Aangekomen bij Justus en Sandy werden wij hartelijk ontvangen en hebben we heerlijk gegeten met uitzicht op de oceaan in de verte. Een korte wandeling langs het water, waar we zeehonden koppen uit de zee zagen komen, en een biertje in de locale pub verder gingen wij slapen.

De volgende dag werd langer dan gehoopt geslapen en de was gedaan. Op aanraden van Justus zijn we naar Mount Washington gegaan waar volgens hem nog sneeuw lag. Dit leek een beetje gek gezien de temperatuur (18 graden) en we verwachtten er dan ook niet veel van. Na een klein ommetje begon ons koekblik aan de klim. Deze klim bracht ons naar 1600 meter hoogte. In de winter is Mount Washington een ski-oord en dat is te zien ook: overal chalets, grote parkeerterreinen en skiliften. Omdat het weer niet optimaal was, was het ook niet druk met wandelaars. Wij parkeerden onze auto en begonnen aan een 8 kilometer lange hike richting Lake Helen Mackenzie en terug. Na 5 minuten wandelen zagen we onze eerste beloofde sneeuw al. En het werd alleen maar meer en meer. Het was goed dat we boven onze wandelschoenen sneeuwbeschermers hadden gedaan, die voorkomen dat de sneeuw in je schoenen komt. We genoten van de sneeuw, meertjes, bomen en vogels. Aangekomen bij Lake Helen MacKenzie kregen wij een prachtig uitzicht over het gebergte en het water. Dit was nog bijna geheel met ijs bedekt. Hier aten wij wat en verzamelden energie voor de terugweg. Op dit gedeelte werd de sneeuw verraderlijker en moesten we goed oppassen waar we onze voeten zetten. Heelhuids kwamen we aan bij de auto en na voorzichtig naar beneden te zijn gereden door de dichte mist zetten we koers richting de familie van Lucas waar hij zijn oud oom (98,5 jaren jong en nog wonend in zijn eigen huis!) zag tijdens een familiereünie. Met een gedeelte van de familie gingen we die avond uit eten en genoten wij van een ontzettend leuk jazzconcert. In de jazzband speelt de zoon van Justus en Sandy op de trompet en mijn interesse in jazzmuziek is erg gegroeid sinds die avond! Hierna reden wij naar huis en gingen slapen.

Vrijdags zijn wij na het ontbijt richting de superstore gereden om eten in te slaan voor als we gaan kamperen. Dit bestond voornamelijk uit ingeblikt voedsel en een grote hoeveelheid water. De superstore is de Albert Heijn xl maal 10. Je kan er echt alles, en in grote hoeveelheden, krijgen. Alles paste weer in onze zeer ergonomisch ingerichte Mazda en vervolgens gingen we terug naar Justus en Sandy voor een laatste lunch, voordat we de boot zouden nemen naar Cortes Island. Om hier te komen moet je twee Ferry tochten nemen, zoek het eens op op Google maps. Het is een redelijk geïsoleerd eiland waar een andere oom van Lucas woont, oom Hubert. Hij bouwt huizen en heeft ook zijn eigen huis gebouwd. Op de Ferry genoten we wederom van de vergezichten die we voorgeschoteld kregen. Wederom zagen we zeehonden, en ook een zeeleeuw. Het was strakblauwe lucht en ongeveer 25 graden, ideaal weer dus. Dit is best ongebruikelijk voor Vancouver Island, waar het niet altijd even mooi weer is maar ook flink kan stormen. We hebben dus extra geluk! Aangekomen op Cortes Island wisten we het huis vrij snel te vinden. Via een steil pad naar beneden kwamen we uit bij het huis. Ik zal deze reis nog vast veel superlatieven gebruiken, dus wen er maar aan: het huis ligt op een fantastische locatie in een baai die Gorge Harbour heet, zoek dit ook maar is op op Google maps. Aan het strand beneden liggen oesters die je zo uit de zee kan halen en opeten. Er lopen honderden krabben rond en in de verte hoor je de raven kraaien die aan het nestelen zijn. Het uitzicht over de rest vd baai is fenomenaal. We werden ontzettend vriendelijk ontvangen en kregen gelijk een lokaal zelfgebrouwen biertje aangeboden. Terwijl Hubert kookte, liepen Lucas en ik nog langs het strand om al het zeeleven in het water te bekijken, wat je goed kan zien door het heldere water. Krabben, vissen, heremietkreeften en oesters zijn dieren die je goed kan observeren. Na het eten nam Hubert ons in zijn motorboot naar een huis wat hij aan het bouwen was voor twee rijke Canadezen die van hun pensioen wilden genieten. Dit tochtje duurde een kwartier en bracht ons naar een ander gedeelte van het eiland wat aan dezelfde baai ligt. Het huis ligt op een erg afgelegen plek. Om de bouwmaterialen op de plek te krijgen werden helikopters gebruikt, en als de bewoners boodschappen willen doen moeten ze eerst met de boot naar het vaste land. Er is een speciale weg aangelegd om de bouwmaterialen op de plek te krijgen. Via deze weg liepen wij naar het huis toe, waar Hubert ons op een wolvendrol wees; die leven hier dus ook. Bij het huis aangekomen kregen we een rondleiding en genoten we van het schitterende uitzicht over de oceaan. Het huis krijgt stroom via zonnepanelen, is voornamelijk uit hout gebouwd en heeft zijn eigen zoetwaterbron in de 'achtertuin'. Voor 320.000 dollar had de eigenaar 60 hectare gekocht, niet erg duur dus. We klommen naar boven via een grote rots en zaten een tijdje te genieten van de stilte: geen vliegtuigen, geen auto's, alleen maar vogels en de golven. Hierna nam Hubert ons weer mee terug, en gingen slapen in de camper van Hubert. Het toilet lag om de hoek: een houten huisje met een gat in de grond. Dit gaf ons uiteraard het ultieme camping gevoel.

Er staat vandaag (ik kreeg het verslag gisteren niet af het is hier nu 10:12 's ochtends) een zeiltocht van twee dagen op het programma met de boot van Hubert waarbij we zullen overnachten op de boot en onze eigen vis gaan vangen, kampvuur maken en verlaten eilandjes bezoeken. We kijken hier erg naar uit! Tot het volgende reisverslag!

Marc en Lucas