Nationale parken

Wow, wat lang geleden sinds het vorige verslag. Dat kwam voornamelijk omdat mijn ipad een flinke tijd zonder stroom zat. De campings waar wij namelijk verbleven hadden geen stroom, internet, douches of stromend water. Maar nu dus een update van de afgelopen dagen!

Het eerste park waar wij gestopt zijn na spullen te hebben ingeslagen in Kamloops was Wells Grey Provincial Park. Volgens onze reisgidsen doet dit park niet onder voor de rest van de nationale parken en staat het bekend om zijn vele wildlife. Dit schepte uiteraard een flinke verwachting bij ons. Aangekomen bij het visitor centre informeerden wij naar campings en de wildobservaties die er de afgelopen tijd waren geweest. De zwarte beren schenen voornamelijk in de eerste tien kilometer van het park te zitten. En wij hadden geluk: op weg naar de camping kwamen wij onze eerste zwarte beer tegen. Er zouden er nog vele volgen, bleek later. We wisten niet wat we zagen. 2 kilometer vanaf het visitor centre stond de zwarte beer op de zijkant van de weg op een railing. Bij het zien van de auto dook de beer gelijk de bosjes in. Maar voor ons een onvergetelijke ervaring. 60 kilometer verderop kwamen we aan bij de camping. Het park bestaat uit veel bomen en bergen. Betalen gaat heel gemakkelijk: je registreert je op een formulier bij de camping, kiest een mooie plek uit en het geld stop je in een envelop of het wordt ergens tijdens je verblijf geïnd door de rangers. De rangers waren erg vriendelijk en wisten ons ook te vertellen dat als wij 's avonds rond de schemering gingen rijden we een goede kans hadden om meer beren te zien. En dit bleek niet gelogen: 's Avonds zagen we wederom een zwarte beer, die zich beter liet observeren. Schitterend!

De volgende dag gingen we vroeg op en besloten we een wandeling op Pyramid Mountain te doen. Deze tocht duurde ongeveer 3 en een half uur return, was flink klimmen en zou ons een mooi uitzicht op de hele vallei geven. Dit bleek niet gelogen. We liepen door dicht bos, zagen veel sporen van wilde dieren (veel uitwerpselen, pootafdrukken en schuurplekken tegen bomen) en genoten van het uitzicht over de vallei. Het land is echt ongelofelijk uitgestrekt bleek maar weer. In de verte zag je met sneeuw bedekte bergtoppen, en verder zag je vele meren en ontelbare bomen. Groen is dan ook de kleur die je hier voornamelijk ziet, geen straf in vergelijking met Nederland! Wells Grey staat ook bekend om zijn drie watervallen. Een ervan wordt de mini niagara falls van het park genoemd en we besloten deze na de wandeling te gaan bezoeken. De kracht van het water werd duidelijk: duizenden jaren van erosie hebben enorme canyons geschapen waar het water van meters hoog naar beneden kletterde. Dit heb ik mooi op film staan dus voor de liefhebber: ergens begin augustus Canada borrel op ijsvogellaan 84 met film en foto's! Hierna reden we het park even uit om te tanken en wat vlees te halen voor het avondeten. Die avond aten we gekookte aardappels, worstjes en groenten. Heerlijk! 'S avonds na het eten weer op safari, maar geen geluk deze keer. Weer vroeg naar bed, want de dag erna 6 uur op om naar Jasper te rijden!

'S ochtends verlieten we Wells Gray vroeg, waardoor de kans op wildlife natuurlijk weer groter is. En weer geluk: twee zwarte beren! Een kwam heel dichtbij de auto, wat toch wel een indruk op je maakt. Ze zien er schattig uit en eten voor 98% planten, maar het blijven dieren met een enorme kracht en snelheid. De rit naar Jasper duurde ongeveer 5 uur en bracht ons, hoe kan het ook anders, langs bergen. Ook zagen we de hoogste berg van de Canadese Rockies: Mount Robson. Deze berg is bijna 4000 meter hoog. Ondanks dat we goed weer hadden konden we de top niet zien, die zat verstopt in de wolken. De berg steekt ook echt hoog af bij de rest van de bergen, ondanks dat de rest ook zo een 3000 meter hoog is. De rit ging verder richting de ingang van Jasper National Park, het qua oppervlakte grootste nationale park van de Rockies. En ook een stuk minder toeristisch dan Banff, maar zeker niet minder mooi. Voordat we echter het park binnen reden stond ons nog een verrassing te wachten. Wij zagen namelijk ongeveer 15 minuten voor het park een grizzlybeer! Deze zijn zeldzamer om te zien dan zwarte beren en ook een stuk gevaarlijker. Gelukkig zaten we veilig in de auto. De beer zat rustig paardebloemen te eten langs de kant van de weg en nadat de zoveelste auto in de 'bear jam' aansloot werd het hem te druk en verdween hij in de bosjes. Wederom goede opnames hiervan gemaakt! Nadat we het park in waren gereden stond er een waarschuwingsbord langs de weg dat we in onze auto moesten blijven zitten: er liep namelijk een agressieve grizzly rond. We hebben dit advies uiteraard opgevolgd. We reden door naar Jasper, een leuk stadje in het nationale park. Bij het visitor centre informeerden we naar leuke wandelingen, campings en activiteiten. We werden vriendelijk te woord gestaan door een medewerkster die ons een paar leuke wandelingen aanraadde en ook een paar afraadde ivm grizzly-activiteit in dat gebied. De beren zijn op dit moment nog veel in de vallei te vinden omdat er op de bergtoppen, waar ze normaal rond deze tijd van het jaar heen trekken, nog veel sneeuw ligt en ze dus niet makkelijk aan voedsel kunnen komen. In de vallei is dit een stuk makkelijker dus hebben ze geen reden om naar boven te gaan. Leuk voor ons, omdat wij ze zo een stuk makkelijker kunnen zien. Na het bezoek aan het visitor centre snel nog even informeren waar we de dag erna het Nederlands elftal konden zien, waarna we reden naar de camping en de tent op zette. Hier ontmoetten we twee Duitse meiden die ook op road trip waren. Bij het kampvuur deelde we ervaringen en hadden een gezellige avond.

De volgende dag maakten we eerst een wandeling van ongeveer anderhalf uur voordat we het Nederlands elftal zouden gaan kijken, wat hier werd uitgezonden om 1 uur in de middag in plaats van 9 uur 's avonds. De wandeling bracht ons naar het Old Fort Point, vanwaar je een mooi uitzicht over Jasper en de vallei hebt. We namen de wandeling in de verkeerde richting, waardoor we toch nog flink moesten stijgen maar dat was een goede warming up voor de wandeling na de wedstrijd. Na de wandeling op naar het café voor DE wedstrijd. Veel mensen trok de wedstrijd niet, ik denk dat we in totaal met 10 andere Nederlanders zaten. We genoten van de pot en schreeuwden de longen uit ons lijf bij elk doelpunt. Wat een show was het! De wandeling erna werd dan ook in een euforische stemming gelopen wat het wandelen een stuk makkelijker maakte. De wandeling genaamd de Valley of the five Lakes bracht ons langs, hoe kan het ook anders, vijf meren. Het water hier heeft een diepe blauw groen achtige kleur, wat komt door kleine deeltjes in het water. Heel mooi om te zien. Na de wandeling richting de camping om de overwinning van onze jongens te vieren met een biertje. Wederom werd een kampvuur gemaakt en genoten van de lange avond. Het wordt hier pas donker rond half 12, en weer licht rond half 6. Korte nachten dus, waardoor je de tijd ook gauw vergeet.

De volgende dag stond ons een flinke wandeling te wachten: de door menig reisgids geroemde Sulphur Skyline. Met deze wandeling overbrug je in 4 kilometer ongeveer 700 meter aan hoogte, een flinke klim dus, en geeft je uiteindelijk een mooi uitzicht op de vele bergtoppen. We vertrokken vroeg richting de plek waar de wandeling begon. We reden in eerste instantie verkeerd, maar dat bleek achteraf niet zo erg: we zagen namelijk vanuit de auto een zwarte beer met twee jongen. Het zijn net jonge kinderen die hun moeder aan het irriteren zijn, een heel aandoenlijk en lief gezicht. Wederom caught on tape! Eenmaal aangekomen bij het beginpunt van de wandeling trokken wij onze wandelschoenen aan en wierpen een blik op de hotsprings die beneden aan de berg zaten. Hier zouden we na de wandeling lekker bijkomen van de gedane arbeid. Voor de wandeling stond 4 tot 6 uur return, maar binnen een uur en een kwartier waren we boven. De reisgidsen hadden inderdaad niet gelogen, het uitzicht was fenomenaal. We aten hier onze lunch en genoten een uur van het landschap. Op de top van de berg ontmoetten we Kate, een medewerkster van Parks Canada, die ons vergezelde op de weg naar beneden. Ze wist veel te vertellen over Canada en de nationale parken, en voorzag ons van vele tips over het gebied. Heel erg handig! In de hotsprings genoten we van het warme water wat uit een bron in de bergen komt. Het koude dompelbad bevat water wat direct uit de rivier komt en was een lekkere verkoeling na de hete hotsprings. De douches waren na 5 dagen niet gedoucht te hebben ook een hele verademing. Op onze terugweg zijn we snel nog even richting Jasper gereden om wat WiFi te pakken. Op de terugweg naar de camping zagen we een grizzly beer in het water zwemmen, weer geluk! 'S avonds hebben we de Duitse meiden op safari genomen en zagen wederom een zwarte beer, wat voor hun een hele ervaring was. Wij raakten er al enigszins gewend aan door alle zwarte beren die we al gezien hadden, maar toch blijft het speciaal.

De volgende dag zouden we een wandeling rond Maligne Lake gaan doen, het grootste meer van Jasper. Helaas werkte het weer niet mee en besloten we om in het visitor centre informatie in te winnen over alternatieven. Binnenactiviteiten waren er niet, maar de wandeling in Maligne Canyon zou redelijk droog moeten zijn en ook erg mooi. Deze hebben wij dus gedaan. De wandeling bracht ons langs in bloei staande bloemenvelden, snelstromende beekjes en een wederom door water uitgeslepen canyon. Een mooie wandeling! Hierna zijn we nog wel naar Maligne Lake gereden voor het uitzicht. We zagen hier onze eerste eland! Een enorm groot beest waarvan vooral het hoofd imposant is. Na de koffie daar zijn we snel naar onze volgende accommodatie gereden: het hi wildernishostel bij Mount Edith Cavell. De rit hiernaartoe was vrij steil maar enorm mooi. Omdat het echte toeristenseizoen nog niet is begonnen was de weg vrij rustig wat wel prettig was met de smalle weggetjes. Wat wij ook niet wisten was dat het hostel pas diezelfde dag open was gegaan en alles nog een beetje in orde gemaakt moest worden. We werden als allereerste gasten van het seizoen toch hartelijk ontvangen door de manager die dit ook pas voor zijn tweede jaar deed. We kregen een rondleiding en kookten onze maaltijd. Stroom was wederom schaars en er waren geen douches. Het uitzicht op Mount Edith Cavell met zijn gletsjer (wat zijn dat gave dingen zeg!) was het zeker waard om zonder deze zaken te moeten. En aangezien we de nachten daarvoor al steeds gekampeerd hadden, was een echt bed ook weer erg lekker. De kamer moest je uiteraard warm houden met een haard! We sliepen als rozen.

Na al het hiken waren we flink moe geworden en wilden we onze benen de volgende dag rust geven voor de wandeling die we dinsdag en woensdag zouden gaan doen: een tweedaagse hike naar Fortress Lake. Deze wandeling staat bekend om zijn schitterende uitzicht over dit meer en de bergen eromheen. Bij het informatie centrum wonnen we informatie in over de trail. De wandeling zou 24 kilometer heen zijn en 24 terug, in totaal dus 48 kilometer en dit zou ongeveer 7 en een half uur duren inclusief stops. De condities waren goed alleen zouden we wel de Chaba rivier over moeten steken. Het water zou tot aan knie hoogte komen en het was niet mogelijk om op blote voeten de rivier over te steken. Omdat we beide nog nooit een wandeling met overnachting hadden gedaan stond deze dag voornamelijk in het teken van lijstjes maken met mee te nemen zaken, voedsel inschatten en backpack inpakken. We wilden uiteraard niet onvoorbereid op weg gaan! De camping waar we in eerste instantie wilde slapen, dicht bij de startplek van de wandeling, was dicht en dus moesten we uitwijken naar een andere camping verder van de startplek weg. Uiteindelijk was dit ook niet iets verschrikkelijks: we zagen namelijk 's avonds op onze bijna routinematige safari een lynx! Een dier wat nog zeldzamer is dan een wolf. Een onvergetelijk moment.

'S ochtends vroeg uit de veren: om 6:45 ging de wekker. Dit was ook wel nodig, want die dag stond er dus een flinke wandeling te wachten. We ruimden de tent op, pakten alles in en reden naar de startplek van de wandeling. Bij het resort aangekomen checkte we alles en dronken nog een laatste kop koffie. Ook zochten we nog even in een boekje in het winkeltje op of we inderdaad een lynx hadden gezien en inderdaad, het bleek er een te zijn op basis van signalement en houding. Na de koffie bergschoenen aan en off we go! Met ongeveer 15 kilo bepakking (water, eten, kleding, slaapspullen) per persoon liepen we de eerste 6 kilometer door flink dicht naaldbos. Het pad was goed begaanbaar maar liep toch wel wat af, iets wat we dus op de terugweg weer omhoog moesten overbruggen. Na anderhalf uur kwamen we aan bij de eerste stop, waar we een granola bar aten en water dronken. De rug en schouders vertelden ons al dat we iets aan het doen waren wat ze niet gewend waren, maar we moesten nog 18 kilometer dus daar konden we geen gehoor aan geven. Het uitzicht op de eerste stopplek was wederom fantastisch: we keken uit op een meer met jonge eendjes en verder een berglandschap en bossen. Jullie denken nu misschien dat dit gaat wennen, maar dat is zeker niet het geval. Na de stop zette we koers richting de volgende stop die 9 kilometer verderop was. Deze werd in twee uur afgelegd en hierna hadden we echt even rust nodig. We nuttigden onze zelf gekookte pasta en genoten van het uitzicht over een ander, fel turqoise meertje. We zagen ook de zogenaamde bear poles: touwen in bomen waar je je voedsel in op moet hangen tegen de beren. We konden ze goed testen. De wandeling bracht ons in het vervolg nog langs een suspension bridge die flink wankel en dun was. En je wil niet in het water van 4 graden belanden, dus hebben we die maar heel voorzichtig genomen. Ook kwamen we verder onze enige twee mensen van de wandeling tegen. Het waren twee onderzoekers die onderzoek deden naar de berenpopulatie in het gebied. Zij waren dus degene die de bordjes: warning, bear monitoring area, no stopping for the next 200 meters hadden opgehangen. De beren weghouden deden wij trouwens door om de 5 minuten een luid EO te schreeuwen. Daar zal Andries blij mee zijn geweest.

Net voor de laatste twee kilometer moesten we een rivier oversteken waar geen brug overheen was. Dit werd dus schoenen uit, waterschoenen aan en tot en met je knieën door het water. En dat was flink koud. De stroming ging vrij snel en met je backpack op moest je goed stabiel blijven staan om niet om te vallen. De oversteek duurde daarom ook even omdat we dit uiteraard wilde voorkomen. Veilig aangekomen deden we de wandelschoenen weer aan en begonnen aan de laatste twee kilometer die een eeuwigheid leken te duren. Maar ongeveer een half uur later was daar het verlossende bordje: camping naar links. Bij de camping aangekomen werden we als welkom bijna met bearspray ondergespoten door een kampeerder die daar al zat. Lionel is een man uit Saskatchewan die hier met zijn drie zonen op vakantie was. Een hele aardige man, die gelijk naar zijn zonen op het meer schreeuwde dat ze twee vissen extra moesten vangen omdat ze dus gezelschap hadden. Het uitzicht was magnifiek. Een spiegelglad, intens blauw kleurend meer met eromheen enorme bergen met gletsjers. Het meer is alleen te bereiken via een hike, wat wij dus hadden gedaan, of een watervliegtuig. Het was ons dus wel duidelijk dat we middenin de wildernis zaten. We zetten onze tent op en lieten onze benen en voeten rustten. De rest van de avond hebben we met Lionel en zijn drie zoons een hele gezellige avond gehad. Zij waren voor ons wederom de bevestiging dat Canadezen ontzettend aardig zijn: we aten de forel die zij hadden gevangen (verste die ik ooit heb gegeten) en mochten van alles van wat zij bij zich hadden gebruikmaken. Zij hadden in tegenstelling tot ons 40 kilo per man bij zich, een redelijk verschil dus. Onze studie vonden ze erg interessant en wij luisterden aandachtig naar hun jachtverhalen. Het was een top avond, met een schitterend uitzicht als decor.

De volgende ochtend gingen wij vroeg op omdat we weer 24 kilometer terug moesten lopen. Lionel was vroeger op dan wij en had nog een verrassing voor ons: 's nachts had een stekelvarken onze waterschoenen aangevroten die nog bij het vuur lagen te drogen. Hij had hem de bomen ingejaagd en we konden hem inderdaad zien zitten. Gelukkig waren de schoenen nog wel bruikbaar voor de overtocht terug! We pakten onze spullen in, zeiden iedereen gedag en begonnen aan de terugweg. Na twee kilometer stond ons weer de oversteek van de rivier te wachten. Omdat onze voeten nu niet de tijd hadden gehad om op te warmen was dit veel pijnlijker dan de heenweg! Bij de overkant aangekomen besloten we onze schoenen achter te laten: dan konden andere mensen ze nog gebruiken, ze waren aangevroten en het scheelde weer pakgewicht. Het eerste gedeelte van de hike was een flinke klim en na de suspension bridge besloten we om bij de plek waar we op de heenweg hadden geluncht nu weer pauze te houden. Een half uur later begonnen we weer en knalden we in anderhalf uur er ongeveer 9 kilometer doorheen. Wij stonden hier zelf ook versteld van, en bij het meer met de eendjes hielden we onze lunchpauze. Nog 6 kilometer te gaan. En die laatste 6 waren taai, heel taai. Blaren en spierpijn begonnen op te spelen, en we waren dus ook blij dat we rond half 4 bij de auto aankwamen. In totaal hadden we over deze 24 kilometer 7 uur en een kwartier gedaan, wat we aan alles voelden. Maar we waren ontzettend blij en ook wel een beetje trots op onszelf dat we het hadden gehaald. Gebroken en wel stapten we de auto in en reden naar de camping waar we die nacht zouden overnachten, dichtbij het icefield centre bij de bekendste gletsjer van de nationale parken. Tot veel waren we niet meer in staat: we parkeerden de auto, zetten de tent op, aten snel wat en gingen naar bed.

De volgende dag zou eigenlijk een rustdag worden, maar toen de Rough Guide ons nog een mooie wandeling aanbood konden we deze uiteraard niet weigeren. We wandelden ongeveer 4 kilometer met een stijging van 350 meter op een berg, wat een uitzicht gaf over de Athabasca Glacier. Dit ijsveld kon je ook per bus op, maar dat koste veel geld en gaf je maar een kwartiertje op de gletsjer zelf. Aan de gletsjer kon je goed zien wat global warming doet: het ijsveld is flink geslonken sinds ongeveer 1900. We spraken mensen die hier 30 jaar geleden ook waren geweest en wisten ons te vertellen dat de gletsjer toen echt veel groter was. Het gaf weer stof tot nadenken. Omdat we merkten dat ons lichaam ging protesteren tegen weer een krachtsinspanning stopten we eerder dan gepland met de wandeling en liepen weer naar beneden. Daarna reden we naar Lake Louise, een groot meer 30 kilometer ten noorden van Banff. Onderweg maakten we nog twee keer een korte stop om van twee schitterende turqoise meren te genieten, waarvan er een nog grotendeels met ijs was bedekt! In Lake Louise Village deden we wat boodschappen en gingen ons hostel in. Een ontzettend fijne plek met sauna en lekkere bedden! Hier waren we ontzetten aan toe na al het kamperen en wandelen. De rest van de middag hebben we dan ook van de sauna en WiFi genoten, lekker avond gegeten, potjes pool gespeeld en gekletst met een stelletje uit Québec. In slaap vallen was geen probleem.

De volgende dag kwam dan onze echte rustdag en dat had ons lichaam nodig ook. Er werd geskyped met geliefde, familie en vrienden, veel in de sauna gegaan en gerust. Met het stelletje gingen we nog even naar het meer maar dit is meer een veel te commerciële plek dan een werkelijk wereldwonder. Misschien vonden wij het ook minder mooi omdat wij al erg verwend waren met Fortress Lake. Het Fairmont Hotel was wel een attractie op zich. Hier liepen we nog even tussen de rijken der aarde: een Italian inspired coffee kost je daar 6 dollar. Daarna gingen we nog even naar de bakery waar ze heerlijke brownies hebben en dronken een wat goedkopere koffie. Vervolgens terug naar het hostel en verder uitrusten. We merkten aan alles dat we flinke arbeid van ons lichaam hadden gevraagd tijdens de hike en de rustdag kwam dan ook als geroepen. Onze rustdag bracht ook minder leuk nieuws: onze Volkswagen Jetta (de vervanger van de Mazda 2) bleek een olielek te hebben. We belden in ons hostel de Hertz locatie (die gelukkig in het Fairmont hotel zat) en de volgende dag mochten we een nieuwe auto ophalen. Erg fijn dat dat zonder al te veel gedoe geregeld kon worden.

De volgende dag gingen wij na het ontbijt en de laatste Skype gesprekken gelijk de auto's omwisselen. Wel vervelend was het om weer alle kampeerspullen te moeten verwisselen maar uiteindelijk hadden we dan onze nieuwe (derde!) auto: een Toyota Corolla. Hij rijdt erg prettig en zuinig en herbergt ook genoeg ruimte voor al onze spullen en backpacks. We zetten koers richting Lake Louise, waar we een wandeling deden naar het oudste theehuis van Canada. Hier was het nog steeds toeristisch, maar gelukkig een stuk minder dan bij het begin van het meer waar het werkelijk wemelde van de mensen. Het uitzicht was wederom schitterend. Bij het theehuis dronken we uiteraard thee en raakte aan de praat met een van origine Nederlandse vrouw die nu in Edmonton woont. Ze bood ons gelijk haar huis aan als slaapplek mochten we besluiten om ook een bezoek aan Edmonton te brengen. Weer een aardige Canadees! Hierna liepen we naar beneden en pakten de auto richting de tweede hike die we zouden doen. Deze ging van start bij Lake Moraine, een minder bekend maar zeker niet minder mooi meer. De wandeling bracht ons naar een ander meer middenin de bergen waar we de meute konden ontlopen. Het weer was heerlijk en we genoten van de marmotten die tussen de stenen door liepen. Na de hike pakten we de auto naar onze volgende camping aan de snelweg 1a, de Bow Valley Parkway, de toeristische route richting Banff. Dit was echter niet te zien, want er reden veel minder mensen dan op de 1. Ook staat de snelweg bekend om zijn vele wildlife, wat voor ons weer een reden was om voor die avond een safari te plannen. Na het eten reden we ongeveer 3 kwartier en zagen in totaal 5 beren, waaronder ook een grizzly! We dronken een biertje en genoten van de mooie dag die we weer hadden gehad. We realiseerden ons terwijl we een biertje dronken dat we onszelf echt gelukkig mochten prijzen met alle dieren die we al hebben gezien op deze reis, met de grizzlyberen, lynx en orka's als hoogtepunten.

Vandaag hebben we een wandeling gedaan in Johnston Canyon die ook erg populair is, om het nog netjes te verwoorden. Vooral de eerste twee kilometer was het erg druk, maar de 4 kilometer die hierna volgden deed gelukkig niet iedereen. Deze wandeling bracht ons langs een door water uitgeslepen canyon met veel watervallen en stroomversnellingen. Het eindpunt was bij de zogenaamde Inkpots. Dit zijn een soort kleine poeltjes waar water samen met lucht uit de bodem komt en het zand een soort doet laten dansen. Een heel leuk gezicht. Weer raakten we makkelijk aan de praat met een Canadees stel waarmee we onze reiservaringen deelden en nog wat medisch advies gaven over hun hondje wat ook mee was. De terugweg verliep soepel en vervolgens reden we na een milkshake te hebben gedronken in het restaurant naar Banff. De reisgidsen logen niet: het is inderdaad veel meer toeristisch dan Jasper en ingesteld om geld aan je te verdienen. Dat merkten we ook aan de prijzen in het hostel: 42 dollar per persoon voor een gedeelde kamer met z'n 8en en dan nog geen handdoek erbij. We besloten dus om weer lekker te gaan kamperen en daar zijn we, gezien het lekkere kampvuur en biertje waarvan we nu aan het genieten zijn, ook heel blij mee!

Tot het volgende verslag!

Marc en Lucas.